Pozory

Mogę być kochana przez partnera i rodziców a nie kochać samej siebie.

Mogę być podziwiana przez współpracowników, równocześnie uważając, że jestem bezwartościowa.

Mogę stwarzać pozory siły i równowagi, a w głębi duszy drżeć z powodu nieprzystosowania i nieśmiałości.

Mogę spełniać oczekiwania innych umniejszając swoje potrzeby.

Mogę być obdarzona zaufaniem przyjaciół a nie mieć wiary w siebie.

Mogę zdobywać wyróżnienia i nagrody wciąż mając poczucie, że nie osiągnęłam nic.

Mogę być stawiana za wzór, czując się przy tym jak oszust i pozer.

Odrzucamy to, co przynosi nam świat uważając, że na to nie zasługujemy. Cierpimy w milczeniu, nie mogąc znieść myśli, że ktoś robi dla nas tak wiele. Wyśmiewamy tych, którzy chcą przyjść nam z pomocą i wsparciem. Każde z tych zachowań jest oznaką niskiego poczucia własnej wartości.

Nie pozwoli na spełnienie i osiągnięcie życiowej satysfakcji.

Nie wesprze w poszukiwaniu celu i sensu życia.

Nie daje szans na stworzenie długoterminowego szczęśliwego związku.

Nie da możliwości wychowania dzieci na silnych, niezależnych myślowo ludzi.

Sprawia, że zarabiamy mniej niż pozwala nasz potencjał.

Powoduje, że nie korzystamy z pełni naszych możliwości.

Każde z nich może spowodować, że przegapimy nasze życie.